Հուսիկ Արա

Բանաստեղծ, լրագրող, հրապարակախոս։ 2017 թվականին արժանացել է Գրքի երևանյան առաջին փառատոնի առաջին մրցանակին։

Հեղինակել է «Մարդու որդիները» (պոեզիա, 1996), «Լուսանցքի մարդիկ» (պոեզիա, 2003), «Սևագրություններ» (պոեզիա, 2004), «Միայնակ շան լուսնահաչը» (գեղարվեստական արձակ, 2013), «Տան դուռը» (բանաստեղծություններ, պոեմներ, էսսե, 2015) և այլ գրքեր։

Արժանացել է մի շարք գրական մրցանակների, այդ թվում՝ ԱԺ երիտասարդական խորհրդարանի «Տարվա լավագույն երիտասարդ բանաստեղծ» (2008), Պարույր Սևակի անվան պոեզիայի մրցանակ (2008), ՀԳՄ Միքայել Նալբանդյանի անվան հրապարակախոսության մրցանակ (2010), Հայերի համաշխարհային կոնգրեսի և Ռուսաստանի հայերի միության սահմանած «Հայը 21-րդ դարասկզբին» անտիպ գեղարվեստական արձակին տրվող մրցանակ (2011), ՀԳՄ Ավետիք Իսահակյանի անվան պոեզիայի մրցանակ (2012), Գրանիշ պոեզիայի համար տրվող մրցանակ 2019 և 2020 և այլն։

Ամբողջ երկիրը քեզ հետ տարար

Դու չես կրկնվի,

որովհետև այդպես իմ սիրտն է ցանկանում:

Փնտրեցի ու չգտա նմանակը բառի՝

միակս,

որ ասել եմ քեզ:

Գույների մեջ մինուճարը

դու ես,

որ առաջինն էր ու վերջինը.

իմ աշխարհից տարար քեզ հետ:

Ես չեմ ասում՝ քո գնալուց թող լույս մնա,

որովհետև այդ ճանապարհով ուրիշ մեկը չի հեռանալու:

Անիմաստ է աշխարհում ամեն բան,

ինչն առանց քեզ է.

օդը չունի շունչ,

ջուրը չունի ընթացք,

հացը չունի բուրմունք,

և գույն չունի լույսը,

ու տիեզերքի երկու կողմն էլ մութ է:

Քեզ չեմ ասում ցտեսություն,

որովհետև էլ երբեք ու նորից չենք տեսնվելու:

Միայն

իմ երկրի հնամենի արքայի նման

ողբում եմ ողբը ունայնության.

երբ դու գնացիր՝

ամբողջ երկիրը քեզ հետ տարար,

ես այս ավերակների վրա

ինչպե՞ս թագավորեմ:

Դրախտ և դժոխք

Ի՞նչ պիտի ասեմ այնտեղ` երկնքում, որ քե՞զ էի շփոթել Աստծու հետ երկրի վրա. ու պիտի դատե՞ն ինձ:

Իմ ընկերոջ փոխարեն սիրեցի քեզ` ինչպես իմ անձը, որովհետև իմ մերձավորը դու ես: Երկնքի նմանությամբ ու երկրի և ջրերի մեջ եղածների մաքրությամբ քեզ կուռք սարքեցի:

Որպեսզի

զուր տեղը չտամ մեր տեր Աստծու անունը, ես ամեն առիթով քո անունը կանչեցի:

Չպահեցի շաբաթը, որովհետև այդ օրը չկարողացա քեզ հանել ինձնից, իսկ իմ հորը և մորը քեզ ունենալով պատվեցի:

Գողացել եմ քո ծառի արգելված պտուղը և մարդկանց հոգնությունը հանձնել, որ աշխարհում գեղեցիկը չպակասի: Սպանել եմ ինձ, որ իմ փոխարեն էլ դու լինես. երկու դու ու ոչ մի ես:

Արդյո՞ք ստել եմ ասելով` դու ես լույսը և խավարը դու ես սկիզբը և վերջը, դու ես կյանքը և մահը:

Եթե քեզ սիրելը շնանալ է. ես այդ դժոխքը չեմ փոխում դրախտի հետ:

հ. գ. Աստծու հետ էի շփոթել քեզ, իսկ դու սատանային մատնեցիր ինձ: